Cruella: stijlvolle duistere bitch fight (met een killer soundtrack) (2024)

Maleficent, Joker, Minions: The Rise of Gru: de dagen dat we alleen maar wilden kijken naar de verhalen over helden en Disneyprinsessen zijn voorbij. Hoe zit het met de bad guys en girls uit die verhalen? Een superschurk word je niet van de ene op de andere dag. En het succes van origin stories als Joker bewijst dat we graag meer achtergrond van deze getormenteerde personages te zien krijgen. Of gewoon wat minder glazuur en braaf gedoe. Met de nieuwe live-action prequel Cruella levert Disney zeker niet de allersterkste uitleg over het ‘waarom’ achter De Vils uiteindelijke dodelijke voorliefde voor Dalmatiër-puppy’s. Maar een prima vermakelijk visueel feestje vol morbide humor en scherpe randjes is het absoluut.

We ontmoeten Cruella in de sixties wanneer ze nog Estella heet, als klein rebels meisje droomt van een modecarrière, regelmatig van school wordt gestuurd en samenwoont met haar single moeder. Een tragedie zorgt ervoor dat Estella wees wordt en op de straten van Londen belandt. Gelukkig ontmoet ze daar de twee sympathieke jonge boefjes Horace en Jasper met wie Estella opgroeit en gedurende de seventies uitgroeit tot een succesvolle familiebende (gespeeld door Emma Stone, Paul Walter Hauser en Joel Fry). Ze blijft echter dromen van een carrière als modeontwerpster. En die wens gaat in vervulling dankzij een baantje bij de arrogante, narcistische en steenrijke modemagnaat Baroness von Hellman (Emma Thompson). Dan komt Estella erachter dat haar nieuwe baas iets met de dood van haar moeder te maken heeft, en ze zint op wraak. Ze besluit de barones kneiterhard van haar modetroon te stoten. En meer. Dááág Estella, welkom Cruella.

Wat moet het voor production designer Fiona Crombie (The Favourite), kostuumontwerper Jenny Beavan (Mad Max: Fury Road) en al die andere creatieve crewleden een feest zijn geweest om dit visuele pareltje te maken. De film ziet er waanzinnig stijlvol uit, van de Londense decors en het geweldige seventies modestraatbeeld de bloedrode lippen van de punk rocky Cruella en de glamoureuze jurken en hoofddeksels van de barones. Die setting vol flamboyante figuren wordt energiek in beeld gebracht door de swingende camera van de Belgische director of photography Nicolas Karakatsanis en de coole soundtrack tilt de dynamische sfeer en het lekkere ritme van de film naar een nog hoger plan. Nina Simone, Queen, Deep Purple, Tina Turner, The Rolling Stones en The Electric Light Orchestra: zet de muzieklijst van deze film op tijdens een feestje en je scoort gegarandeerd complimenten. Ik had van regisseur Craig Gillespie overigens weinig anders verwacht na het zien van z’n bruisende (en heel cynisch-komische) film over Amerika’s meest gehate kunstschaatser Tonya Harding. Mocht je die nog niet hebben gezien: aanrader. Al pakt de film-muziekbalans in die film beter uit, Cruella neigt naar een geweldige soundtrack met mooie plaatjes erbij.

Ook Oscarwinnaressen Emma Stone (La La Land, Birdman) en Emma Thompson (Love Actually, Nanny McPhee) zijn lekker over-the-top op dreef als de twee moderivalen. Ze laten zich in hun fashion battle van hun meest kwaadaardige en doortrapte kant zien en dat levert een hoop venijnig vuurwerk en vermaak op. Thompson is voor mij hierbij met verve het meest angstaanjagende monster. En dat brengt me -naast de net iets te lange speelduur en rommelige momentjes- meteen op het minpunt van de film. Of beter gezegd, opmerkelijke punt. Tegen de tijd dat je bij de aftiteling komt, vraag je je af hoe en waarom Cruella uiteindelijk zo'n genadeloze Dalmatiër-puppy-killer wordt. Zó evil is deze meid toch ook weer niet?

Ja oké, de rebelse meid heeft zichtbaar een moeilijke jeugd, walgt van establishment en de bekrompen oudere generatie en heeft genoeg motivatie voor haar wraaktour. En de getormenteerde modeontwerpster gaat lekker op mooie materialen en printjes, dat ook. Maar op een paar verwijzingen naar de zwartwit-gestippelde viervoeters na (die ze in deze film nadrukkelijk níét doodt), is de link met de megaslechterik uit de Disney klassieker me niet helemaal duidelijk. Zou een slechtere Cruella in live-action-beeld de jongste kijkers teveel afschrikken? Moest ze tocht iets meer likeable zijn voor een lagere -winstgevendere- leeftijdsgrens? Tegelijkertijd valt er ook iets voor te zeggen dat de makers originele afslagen nemen en het personage in een stijlvol 'nieuw jasje' steken.... Het zal de ene kijker iets boeien en de andere vast totaal niet.
Gevoelsmatig schuilt er wat mij betreft wel een gat tussen 101 Dalmatiërs en deze prequel. Of werkt Disney stiekem gewoon al aan een sequel op deze prequel…? ;-)

Cruella is vanaf 28 mei te zien op Disney Plus en draait vanaf 9 juni in de bioscoop.